Wearables: gadgets of serieuze tools voor zorg?

13 januari 2016

Zien hoeveel stappen je op een dag zet, je hartslag meten tijdens het hardlopen en bekijken hoe goed je slaapt elke nacht. De afgelopen jaren hebben wearables een plek veroverd in ons dagelijkse leven. Is het mogelijk deze consumentenelektronica uit de gadgetsfeer te trekken en in te zetten voor echte zorg? En wat is de winst als de patiënt hierbij wordt betrokken? In dit blog meer over wat ik precies doe in mijn promotieonderzoek.

Elke patiënt is er één te veel!

‘Operatie geslaagd, patiënt overleden’. Helaas komt het nog te vaak voor dat een patiënt na een uitstekend verlopen operatie een paar dagen later alsnog onopgemerkt achteruitgaat, of zelfs komt te overlijden in het ziekenhuis, of thuis na ontslag. Bijvoorbeeld de patiënt die in het weekend een sepsis (bloedvergiftiging) ontwikkelt na een darmoperatie. Of de patiënt die heropgenomen wordt twee dagen na ontslag van een grote buikoperatie, en komt te overlijden door een optredende bloeding.

Elke patiënt is er één te veel! Dit willen we toch eerder zien aankomen, of liever nog vóórkomen?!

Hoe geweldig zou het zijn om hiervoor wearables in te zetten? Precies waar mijn promotieonderzoek ‘A Safe path from ICU to Home’ over gaat.

De aanleiding voor mijn promotieonderzoek zijn dan ook enerzijds al deze revolutionaire ontwikkelingen in draagbare en draadloze monitoring technieken, en anderzijds de mogelijkheden die dit creëert om patiënten op afstand beter te bewaken, zodat (verdere) verslechtering wordt voorkomen.

Achteruitgang patiënt niet altijd op tijd herkend

'Sommige complicaties zijn goed te voorkomen of zouden minder schade aan de patiënt aanrichten als ze eerder herkend en behandeld waren' Patiënten in het ziekenhuis lopen het risico op het ontwikkelen van complicaties. Echter, sommige complicaties zijn goed te voorkomen of zouden minder schade aan de patiënt aanrichten als ze eerder herkend en behandeld waren.

Voorafgaande aan een complicatie is bij patiënten vaak een verandering in hun vitale functies te zien. Dit is dus te meten. Het probleem is echter dat deze achteruitgang niet altijd herkend wordt. Dit heeft vooral te maken met de frequentie van het meten van vitale functies en de hoeveelheid verpleegkundigen. Dit zal ik toelichten. 

Het pad van Intensive Care naar huis op dit moment:
•    IC Op de Intensive Care worden patiënten 1 op 1 verpleegd en is er een monitor naast het bed die continu de vitale waarden meet. 
    Verpleegafdeling Op de verpleegafdeling echter worden de vitale waarden eenmalig tijdens reguliere controles handmatig gemeten. Meestal één keer per dienst van 8 uur. Natuurlijk doen de verpleegkundigen hun best om de patiënten tussendoor in de gaten te houden. Maar er is ook minder verplegend personeel. Twee verpleegkundigen die s ‘nachts de zorg dragen voor 12 patiënten is heel gewoon. Als de aandacht naar die ene verwarde patiënt uitgaat dan is het oog op de overige patiënten al snel verloren!
•    Thuis Eenmaal thuis na ontslag worden de patiënten helemaal niet meer in de gaten gehouden. Voorbij het ziekenhuis houdt de bewaking dus écht op.

U snapt wel dat het risico op niet herkende achteruitgang alleen maar groter wordt ‘in het pad van de Intensive Care naar huis’!

Welke mogelijkheden bieden wearables dan?

Wearables - zoals een pleister die de hartslag en ademhaling meet, of een simpele saturatiemeter of activity tracker -  kunnen we in dit pad inzetten om de patiënt op een meer continue manier op afstand in de gaten te houden. Niet zozeer de acute verandering, maar vooral de trend over meerdere uren of dagen is relevant om achteruitgang daadwerkelijk sneller te herkennen en behandelen.

'Ik geloof dan ook zeker dat we in de toekomst een patiënt eerder durven te ontslaan uit het ziekenhuis' Ik geloof dan ook zeker dat we in de toekomst een patiënt eerder durven te ontslaan uit het ziekenhuis, met behulp van remote monitoring technieken. Herstellen in de eigen omgeving is niet alleen prettiger voor iemand, het zorgt zelfs voor sneller en beter herstel.

Er is meer nodig voor het monitoren van patiënten

Uiteraard moeten de gemeten gegevens van wearables betrouwbaar zijn. Maar het valideren van de klinische waarde is slechts het begin. Het registeren van losse metingen zegt nog niet direct iets over de conditie van de patiënt. Het wordt pas interessant als je al die data van meerdere vitale functies bij elkaar brengt. Het kunnen analyseren met een slim algoritme en zo pas een alarm gaat genereren als het ook écht niet pluis is.

De volgende stap is dan ook de implementatie van zo’n geheel systeem, en daar komt een heleboel bij kijken. Hoe maak je de data beschikbaar en behapbaar voor verpleegkundigen en specialisten? Hoe zorg je dat er zo min mogelijk ‘valse alarmen’ gegenereerd worden? 

Het systeem gaat natuurlijk niet werken als blijkt dat de alarmbellen zijn gaan rinkelen bij een net ontslagen patiënt vanwege een hoge hartslag en een versnelde ademhaling, terwijl achteraf blijkt dat hij ‘gewoon’ stond te stofzuigen. Overigens is ook dát informatie; het zou betekenen dat de patiënt zich wel erg kiplekker voelt.

Zelf thuis metingen doen 

En dat kan de patiënt natuurlijk prima zelf aangeven. Het moet echt tweerichtingsverkeer zijn. De informatie van een patiënt ‘ik voel me benauwd sinds de laatste uren’ is minstens zo belangrijk! 'De informatie van een patiënt ‘ik voel me benauwd sinds de laatste uren’ is minstens zo belangrijk!'

Bovendien kunnen patiënten zelf (of hun mantelzorger) metingen doen, bijvoorbeeld het meten van de eigen saturatie of bloeddruk. Naast dat een mogelijke achteruitgang te herkennen is, kan de patiënt zich ook meer betrokken voelen bij de behandeling en een geruster gevoel krijgen, omdat er een oogje in het zeil wordt gehouden.

Al met al prachtige mogelijkheden in het verschiet met die nieuwe innovaties! Er is nog zoveel te ontdekken en te realiseren. Zoals ik het zie: ‘It’s not a project, but a journey…’

PS. Komende tijd de eerste resultaten uit het veld!

Als Product Researcher bij FocusCura sta ik met mijn ene been in de wereld van geavanceerde thuiszorgtechnologie en met mijn andere been sta ik als PhD candidate tussen de patiënten en zorgverleners in het UMC Utrecht om wetenschappelijk onderzoek te doen. In dit blog geef ik updates over mijn promotieonderzoek ‘A Safe Path from ICU to Home’ en de ontwikkelingen rondom het onderzoek naar cVitals.