Geschikte wearables voor de zorg: to wear or not to wear?
Als een klein kind in de snoepwinkel voel ik me soms. Er is zóveel keus aan nieuwe wearables! Afgelopen jaar zijn er maar liefst 80 miljoen verkocht. En dat worden er alleen maar meer. In een eerdere blog noemde ik al het belang van een goede keuze voor gebruiksvriendelijke en betrouwbare wearables. In dit blog vertel ik meer over wat ik allemaal tegenkom, het feit dat het gros direct afvalt en de weg die we nog moeten afleggen voordat wearables echt inzetbaar zijn in de zorg.
Ik houd een lijst bij van interessante wearables voor het kunnen monitoren van patiënten op afstand. Je snapt wel dat deze inmiddels erg lang is…
Maar hoe kiezen we een geschikt device dat betrouwbare waarden meet, betaalbaar én gebruiksvriendelijk is voor onze patiënten? Dat is nog niet zo eenvoudig, al doet het grote aanbod anders vermoeden. Mijn ervaring is inmiddels dat veruit het overgrote gedeelte afvalt wanneer je verder test en selecteert.
Gebruiksgemak voor de patiënt?
Afgelopen november was ik op de Medica beurs in Düsseldorf – s’ werelds grootste beurs op het gebied van innovaties in de medische technologie. Echt indrukwekkend wat er allemaal al wel niet mogelijk is. Maar als het op gebruiksgemak aankomt, valt het me wel op dat er nog relatief weinig bedrijven zijn die écht simpele, bruikbare wearables ontwikkelen die patiënten zelf zouden kunnen gebruiken.
'Not so wearable & wireless dus' Terwijl het idee van wearables toch eigenlijk is dat personen het moeten kunnen gebruiken en dragen zonder dat ze het echt merken? Alleen gebruiksvriendelijke meetapparatuur kan voor langere tijd worden ingezet om de patiënt op afstand in de gaten te houden. Een aantal plakkers op de borst met draden naar een kastje op de huid om het ECG te meten vind ik dus een gemiste kans. Not so wearable & wireless dus.
Veelbelovende ‘wearable’ ontwikkelingen uit Las Vegas
Een paar weken geleden vond ook de wereldwijde en beroemde Consumer Electronics Show (CES) in Las Vegas plaats (nee helaas, geen tripje naar Las Vegas voor mij). Net zoals op de Medica beurs komen hier ook de meest innovatieve devices voorbij. Zo is het bedrijf Omron een van de eersten die zeggen een smartwatch te hebben ontwikkeld die automatisch je bloeddruk meet. Dit zonder een manchet nodig te hebben. Een gave ontwikkeling, al is het de vraag of iemand zo’n ‘bulky’ horloge wil dragen.
Ook is de eerste, jawel, ‘hearable’ gespot die niet alleen hartslag en activiteit kan meten, maar ook je favoriete nummers af kan spelen. En wat te denken van een draadloos pleistertje om je vinger die continu je zuurstofsaturatie meet, 24 uur lang. Veelbelovend voor het nieuwe jaar!
Eerste hearable. Afbeelding van Bragi.
Gekeurde wearables zijn zeker niet meteen market ready
Vaak duurt het echter nog wel even voordat dit soort interessante wearables écht markt klaar zijn. Veelal zijn het veelbelovende prototypes die nog een Europese CE keuring of Amerikaanse FDA keuring moeten ondergaan, om daarna verscheept te mogen worden als medisch hulpmiddel.
En ook dan ben je er nog niet. Eigenlijk begint het dan pas echt. 'Zo zullen bedrijven – willen ze echt een wearable als medisch device in kunnen zetten – de aansluiting met ziekenhuizen of zorginstellingen moeten zoeken' Zo zullen bedrijven – willen ze echt een wearable als medisch device in kunnen zetten – de aansluiting met ziekenhuizen of zorginstellingen moeten zoeken om te kunnen aantonen dat hun claims daadwerkelijk kloppen. Immers, een CE of FDA gekeurd device geeft absoluut nog geen garantie voor betrouwbare metingen in de praktijk.
Een voorbeeld. Stel een bedrijf claimt dat hun pleister vier dagen lang de vitale functies van een patiënt kan meten op afstand, dat is natuurlijk geweldig. Tegelijkertijd geeft dit bedrijf aan dat hun pleister gevalideerd is middels een klinische studie. Zo'n studie alleen is echter niet voldoende en bestaat slechts uit drie uur durende metingen met óf gezonde proefpersonen, óf gesimuleerde metingen in een lab, óf metingen met een handjevol patiënten. Bovendien: een simulatie die laat zien dat een wearable keurig de ademhalingssnelheid kan meten boven de 40 ademteugen per minuut, vind ik niet bepaald relevant. Sterker nog, dat is fysiologisch bijna onmogelijk.
Wat wel relevant is, is of een dergelijke pleister in de alledaagse praktijk ook die vier dagen lang betrouwbare waarden kan meten. En dan bij de wat meer kwetsbare patiënten in een niet-gecontroleerde omgeving thuis of in een ziekenhuis. Wat gebeurt er met hevig transpirerende patiënten? Wat als de Bluetooth-verbinding wegvalt? Gaat de batterij daadwerkelijk zo lang mee? Wat vindt de patiënt ervan? Stuk voor stuk vragen die klinisch goed onderzocht moeten worden voor implementatie in de praktijk.
Welke wearable moeten we dan wel inzetten?
Natuurlijk ligt de keus voor gebruiksvriendelijke en betrouwbare wearables ergens in het speelveld tussen wetenschappelijk verantwoord en inzetbaarheid in de dagelijkse praktijk. 'De keus voor gebruiksvriendelijke en betrouwbare wearables ligt ergens in het speelveld tussen wetenschappelijk verantwoord en inzetbaarheid in de dagelijkse praktijk' Een net iets minder betrouwbare wearable, maar een minstens zo gebruiksvriendelijke en betaalbare variant is minstens zo interessant. Het gaat er niet altijd om of de hartslag 80 slagen per minuut is, of 85. Het gaat mij erom dat het voor de patiënt een prettig te gebruiken hulpmiddel is, zodat wij trends in de vitale functies kunnen signaleren waarop een zorgverlener wél of juist niet dient te reageren.
Een volgende keer geef ik u graag de eerste insights in de keuzes en criteria die wij hanteren voor het valideren van wearables en hoe we de validatiestraat inzetten om te achterhalen welke wearables voor de patiënt daadwerkelijk van waarde zijn.
Tips voor geschikte wearables? Welke zou u graag in willen zetten en waarom? Ik ben erg benieuwd naar uw mening hierover! U kunt mij bereiken via Twitter en LinkedIn.
Als Product Researcher bij FocusCura sta ik met mijn ene been in de wereld van geavanceerde thuiszorgtechnologie en met mijn andere been sta ik als PhD candidate tussen de patiënten en zorgverleners in het UMC Utrecht om wetenschappelijk onderzoek te doen. In dit blog geef ik updates over mijn promotieonderzoek ‘A Safe Path from ICU to Home’ en de ontwikkelingen rondom het onderzoek naar cVitals.
