Dit is uniek werk, niet iets dat je ergens anders ook zomaar kunt doen
Jasper Lagé is tien jaar in dienst bij FocusCura. Al tien jaar gaat hij als installateur bij de ouderen langs voor het installeren van personenalarmering, sleutelkasten en medicijndispensers. Een goede reden om meer van hem en zijn waardevolle werk te weten te komen.
Tien jaar in dienst bij FocusCura, dat is een felicitatie waard. Gefeliciteerd Jasper! Hoe ben je destijds bij FocusCura terecht gekomen?
Dat ging via via. In mijn werk destijds daar had ik voornamelijk contact via de telefoon en ik merkte dat ik het directe contact met de mensen mistte. Gelukkig kon ik bij FocusCura terecht via een kennis van me die hier toen parttime werkte. Ik ben toen direct als installateur aan de slag gegaan. Dat doe ik tot op de dag van vandaag!
En ik heb het nog steeds erg naar mijn zin. Toen ik begon vond ik het intensieve contact met cliënten al meteen erg leuk. Deze sociale interactie spreekt mij van al mijn werkzaamheden het meest aan. Zoals ik al noemde miste ik dit in mijn vorige werk. Ik ben heel blij dat het directe contact nu een belangrijk onderdeel is van mijn werk.
Dat is ook de reden dat ik nooit heb overwogen om op zoek te gaan naar ander werk. Misschien is dat niet zo modern, je moet tegenwoordig toch vooral weer snel weg en carrière maken. Wat dat betreft ben ik misschien van de oude stempel, maar waarom ergens weg gaan als je doet wat je erg leuk vindt?
Helemaal met je eens Jasper. Maar er zijn ook andere werkgevers en banen te vinden waarbij je direct contact hebt met de mensen. Wat maakt het bij FocusCura anders?
Terechte vraag waar ik direct het antwoord op weet. Bij FocusCura beteken je namelijk écht iets voor de cliënten. Je kan écht iets voor ze doen. Dit is uniek werk, waarbij je ervoor zorgt dat je ouderen een stuk zelfstandigheid en zekerheid teruggeeft. Dit is zo waardevol, dit doe je niet zomaar ergens anders.
En niet alleen voor de ouderen zelf, de directe gebruikers van onze diensten. Maar ook de kinderen, broers, zussen, buren, verzorgers en alle naasten bezorg je wat extra zekerheid wanneer de persoon waarbij ze betrokken zijn gebruik maakt van personenalarmering, een sleutelkluis, beeldzorg of medicatie-aanreiking. Dat vind je nergens anders.
Per dag bezoek je meerdere cliënten en dat al tien jaar lang. Je bent bij meer dan 25.000 mensen thuis geweest. Wat is je het meest bijgebleven?
Ik vind het lastig om iets specifieks te benoemen. Er zijn veel bijzondere dingen gebeurd in die tien jaar, zowel positief als negatief. Ik kan er niet echt één uitlichten dus zal een paar situaties beschrijven.
Ik krijg altijd een knoop in mijn maag als ik bij mensen thuiskom die al heel erg ziek zijn. Je weet dan dat je binnenkort weer kunt langskomen om de spullen op te halen. Dat vind ik heftig. Maar je bent toch blij dat je die mensen en hun naasten voor even kunt helpen, juist in die moeilijke tijden. Zo geef ik er voor mezelf een positieve draai aan.
Over het algemeen wordt er positief op me gereageerd als ik bij iemand thuis kom. Ik weet dat ik een welkome afleiding ben in de dag, zeker in deze coronatijd, en maak dus altijd tijd voor een praatje. Als je ziet dat je daarmee dan een lach op het gezicht van iemand kan toveren, dan doet me dat heel goed, ook na tien jaar.
Maar het is niet altijd positief hoor. Soms wordt er ook negatief op me gereageerd. Een situatie die veel voorkomt is die waarbij de kinderen voor hun ouder(s) hebben besloten om personenalarmering aan te schaffen. Dit kan voor de persoon in kwestie best confronterend zijn. Het is een teken dat je ouder wordt en hulpbehoevend bent. Volgens mij vindt geen enkel mens dat leuk en dat wordt in sommige gevallen op mij afgereageerd. Gelukkig blijft het vaak alleen bij mopperen op de kinderen en kom ik er zonder kleerscheuren vanaf haha!
Gelukkig kom ik ook veel ouderen tegen die ondanks hun leeftijd en fysieke beperkingen alles uit hun leven blijven halen. Zo was ik een tijdje geleden in Winterswijk bij een mevrouw van 93 die vroeg of ik een beetje kon opschieten. Ze moest namelijk naar zwemles. Ze had in haar leven nog geen zwemdiploma behaald en wilde dat toch maar gedaan hebben. Prachtig toch!
Wat is er volgens jou veranderd in de tien jaar dat je dit doet?
De fysieke afstand tussen ouders en hun kinderen. Hoe vaak ik niet bij mensen thuiskom en dat ze mij vertellen dat hun kinderen aan de andere kant van het land wonen, of zelfs aan de andere kant van de wereld. En dat de kinderen nauwelijks meer langskomen of contact opnemen. Dat vind ik ernstig.
Natuurlijk helpt de coronatijd op dit moment niet mee. Maar ondanks de digitalisering, waarbij contact sneller en makkelijker is dan ooit tevoren, zie ik het échte contact steeds minder worden. Het is natuurlijk raar dat ik dit zeg, want met FocusCura helpen we hier indirect aan mee. We helpen ouderen zelfstandiger thuis te blijven wonen met digitale producten en diensten aan te bieden die zorg en controle op afstand mogelijk maken. Ideaal juist voor de kinderen die ver weg wonen.
Maar wat mij betreft moet het elkaar ondersteunen. Laat het gebruik van personenalarmering, sleutelkluizen, beeldzorg en medicijndispensers vooral geen reden zijn om niet meer op de koffie te gaan bij onze ouders op leeftijd, die altijd voor ons hebben klaargestaan. We moeten juist gebruik maken van digitalisering om onze ouderen hun zelfstandigheid te laten behouden en ons extra zekerheid te bieden dat we elke week op de koffie kunnen komen. Dat wil ik als afsluiting meegeven. Op naar de volgende tien jaar!