Er schuilt altijd een verhaal achter de voordeur

14 december 2017

“Oké, dan zie ik je om 8.00 uur op de carpoolplek in Oudenbosch. Ja daar bij de A17.” Vandaag gaat er een collega met mij mee. Een dag lang rijdt zij met mij mee en ziet zij hoe ik eHealth-producten installeer. Bij mensen thuis. Ik heb net vakantie gehad en moet er nog even inkomen. Welke verhalen horen we vandaag achter de voordeur?

Op weg naar het eerste adres

Met mijn collega rijd ik snel door naar het eerste adres. Helaas is het weer niet echt mooi vandaag. We hebben veel regen onderweg. En we moeten een eind, namelijk naar Zeeland. We gaan alleen producten ophalen. Hier komen we niet bij de cliënt thuis, maar bij de zoon, die net onder de douche wilde stappen. Die woont dus in Zeeland, maar dat maakt niet uit. We komen overal.

De bureaucratie werkte tegen vertelt de zoon van mevrouw en hij gaf aan zelf de spullen maar van de muur te hebben gehaald. Hij weet niet zeker of alles erbij zit. In de iPad lees ik alles uit, ik weet dat het klopt en stel meneer gerust. Gelukkig maar. Kan hij gaan douchen en wij snel weer op pad.

‘Je weet nooit wat je aantreft’

Onderweg vertel ik mijn collega over een mooi moment, een bijzonder verhaal van een tijdje geleden. Ik installeerde een eHealth-product in een huis van een man van 95. Hij was blind maar goed ter been en wilde dat wel even tonen. In zijn woonkamer begon hij te joggen en wist precies tot waar hij kon komen. Hier deed hij zijn dagelijkse routine en hij was er erg fier op dat hij nog een goed voorkomen had. ‘Hij was blind en begon in zijn woonkamer te joggen’

Ik had er plezier in hem zo bezig te zien. Zo enthousiast. Ik vertel mijn collega dat je nooit weet wat je aantreft achter de voordeur, maar wel dat er altijd een verhaal achter schuilgaat.

Soms gis je naar het verhaal zoals bij de zoon in Zeeland. Een andere keer is het verhaal heel tastbaar en is het belangrijk dat je luistert. Mijn tweede cliënt die dag is een man van 83. Hij wil graag thuis blijven wonen en wil daarom personenalarmering inzetten. Twee weken ervoor is zijn vrouw overleden met wie hij 60 jaar samen was. Trots laat hij de foto zien van zijn vrouw ‘zo’n mooie vrouw’, zegt hij. 

‘Wat zeg je tegen iemand die net zo’n dierbaar persoon heeft verloren?’Zijn dochter is er ook bij en samen bekijken ze het nu nodige alarmapparaatje. Hij praat veel over zijn vrouw en het is heel duidelijk dat hij haar mist. Ik vind het altijd moeilijk om dan het juiste te zeggen, want wat zeg je tegen iemand die net zo’n dierbaar persoon heeft verloren? 

‘Mijn collega is beduusd, dit heeft impact’

Ik merk dat mijn collega beduusd is. Dit maakt zij niet elke dag mee en dat heeft impact. We rijden snel door naar het volgende adres, want we moeten ons aan de tijd houden. We zijn wat uitgelopen en we hebben nog een aantal cliënten op onze rit.

De volgende cliënt heeft alleen haar polsbandje kapot gemaakt en gelukkig heb ik er nog een bij me die precies bij dat model past. Even alles weer checken en de test uitvoeren met de alarmcentrale en we kunnen weer gaan. Ik wil altijd weten dat het apparaat werkt, ook al is de aanpassing nog zo klein.

‘We treffen hier drie generaties’

‘Ik ben er met 10 minuten. Ja, tot straks’. Ik spreek met de zoon van de volgende cliënt. Zijn vader spreekt niet goed Nederlands en is ook al 87 jaar oud. Hij wil niet de hele dag wachten totdat ik er ben, dus spreken we af dat ik hem even van tevoren bel. ‘Goh, dat is handig’, zegt mijn collega. Ik vertel dat we dit altijd doen als iemand dat wil. Via mijn iPad zie ik namelijk precies hoe ik ingepland ben en hoe lang het nog duurt tot mijn volgende cliënt.‘Iedereen is betrokken en op de hoogte, tot aan de moeder iets verderop in het verpleeghuis’

We zijn er en treffen drie generaties aan. Opa zit op de bank naar een Turks kookprogramma te kijken en zijn kleinzoon helpt in de keuken. Zijn zoon hoort ons verhaal aan en de dochter die alles geregeld heeft, belt in. Hier is iedereen betrokken en op de hoogte, tot aan de moeder die iets verderop in het verpleeghuis zit.

Een boterhammetje eten en verder

We eten ons boterhammetje in de auto en begeven ons vervolgens naar een volgende voordeur, maar ons oog wordt gegrepen door de tuin. Een hele grote mooi aangelegde tuin, met nog volop bloemen en diverse groene kleuren. Een vijver wordt omgeven door grassen en een fontein zorgt voor een gezellig geluid.

Vol bewondering vertel ik hem dat ik de tuin prachtig vind. Hij vindt dat ook, hij en zijn vrouw kijken er elke dag naar. Helaas kan hij met zijn 95 jaar er niet meer in werken, dat doet de tuinman nu. Zijn vrouw heeft een hersenbloeding gehad en kan ook niet meer goed naar buiten. Zo binnen kunnen ze er ook van genieten.

‘Er is veel meer, en dat hoor je als je luistert’

Het is 16.00 uur, we hebben nog twee adressen te gaan. Ik lig op schema en dat is fijn zo na de vakantie. ‘Mijn collega laat alle verhalen nog eens op haar inwerken’Mijn collega laat alle verhalen nog eens op haar inwerken. Ondertussen vertel ik verder over mijn eigen ervaringen en die van mijn vader, destijds werkzaam als installateur bij zorgorganisatie ZuidZorg. 

Ineens besef ik mij dat we zo verhalen doorgeven van generatie op generatie. En dat is belangrijk, want achter de voordeur is er meer dan alleen het product dat je levert. Er is veel meer, en dat hoor je als je luistert.

Reageer

Wat vindt u van dit blog? Of heeft u een vraag voor mij? Laat vooral een reactie voor mij achter op de social media van FocusCura: ga naar Twitter, Facebook of LinkedIn!